Bir Fasıl
Benim hiç menekşelerim olmadı
Solmadı kurumadı
Sardunyalarım yetişmedi
Balkonda Aralık’ta solan büzüşen
Fesleğenlerim olmadı
Mesela
Şömine başında Sezen dinlemedim
Bir fasıla sığıp gitti ömrüm.
☰
☰
Benim hiç menekşelerim olmadı
Solmadı kurumadı
Sardunyalarım yetişmedi
Balkonda Aralık’ta solan büzüşen
Fesleğenlerim olmadı
Mesela
Şömine başında Sezen dinlemedim
Bir fasıla sığıp gitti ömrüm.
Tek tek anlatılmış kılavuz
Herkese ayrı mı olacak telaffuz
Nazarlar etrafta sen mi oldun korkusuz
Yaşananları sen sanırsın ki kurgusuz
Vakit çok geç
Uzaklarda kalanda geçende hep bir süreç
Uyuyunca geçer dedikleri
Nasıl bir illettir ki
Bitmiyor bir türlü
Bazen kızarsın
Kızarsın ki dinip bitmiyor kendisi
Dinmiyor insanın içindeki fırtına
Kırılıyorsun ama
Kırılmıyorsun sağlamsın hala
Bozuk bir saat misali
Doğru yönde değilsin ama hala aynı yerdesin
Uyuyunca geçer dedikleri
Nasıl bir illettir ki
Dinmiyor bir türlü
Kuşların bile sesi gelmiyor son baharda
Nasıl bir Eylül
Nasıl bir ay ki ağaçlarda tutunmuş yapraklar
Kopmuyor bir türlü Eylül kıyameti
Sobalı evlerin buğulu camları olurdu
En az herkesin bir kez kazımışlığı olurdu
Akşam olmuştu elektrikler yok olurdu
Herkesin hikayesinin bir sonu olurdu
Dışarıda kar ve Konya ayaz olurdu
Ve şairin dediği gibi
“ Herkes hayatını sürdürebileceği
Asgari ihtiyaçların peşindeydi”…
Hazin bir aydı
Hazirandı fesleğenlerimin balkonda çıkışı
İçimde serzenişler apayrı bir ben
Zelzeleye uyanmış bir gönlüm
Nasıl bir ruh hali
Elbet bir diş ağrısına değildir nazım.
İnsanlar değişti
Unutanlar unutulanlar cabası
Geceleri çalışma yok
Sabah ezanı ile açılan dükkanlar kalmadı artık
Güzel insanlar öldü
Esnaf abiler bitti hep
Topluma girerken ayaklarım sürünüyor
İçim hep geri geri kaçıyor
Ben neden hep seksenlerde kaldım
Karşı markete çıkıyorum iki ekmeğe
İçim hep rüzgarlı havalarda acıyor
Misafir kelimesi kalmadı
Odanın biri salon değil artık
Zaten öyle güzel çocuklarda dışarıda
Misket oynamıyor körebe olmuyor
Beştaşın bile bir araya geleceği taş yok sokakta
Eski arabaların kıymete bindiği
Yenilerinin sağlamlığının olmadığı bir zaman bu
Tüpün benzinle yarıştığı
Mesafelerin artıp gittiği
Eskiden iki yüzlüleri bildiğin
Şimdinin ise kaç yüzünün olduğunu bilemediğin…
Budadıklarım bir türlü kurumadı
Odun olmadı bir türlü yanmadı
Bir köşede atılı
Tekrar kış geldi Mart hep kapıda kaldı.
Radyoda fasıl
Geçmiyor akşamlar asıl
Nargilem anason
Durmuyor kırmızı ışıkta trenler
Gözüm hep o asgari haberde
Ve şairinde dediği gibi
Ben seni sevdiğimde yıl 1965…
Yaralı bir gülüşten
Çilekeş bir sevdaya döndü
Ne ayakta kalabildim
Ne de huzur dolu
Evinin karşısındaki
Söğüt ağacının altında bekleyişler
Yağmurda bile üşümeksizin
Yaralı bir gülüşten
Derin bir sevdaya yelken açış
Hatırladın mı siyah telli defteri
Galiba o defter en son bizde kaldı
Şimdi kâğıtlar kalemler ve mutluluklar
Hep telefonlarda saklı
Oysa acı olan zaman değil
Demiştim bu ömür senin ömrüne dahil
Etrafıma diyorum bir bir artık eksil
Herkesin dili her şeye ehil
Yoruldum artık dillerde bitmiyor sabret
Hani nerede kaldı bu bereket
Düşlerim bitti ufkum karardı bu nasıl dehşet
Kaybolmuş artık birer birer adalet
İpin ucu kaçtı bir kere
Gözlerim gözlerine bağlandı birdenbire
Son bekleyiş kalan son cemre
Gülüşünü benden eksik etme hemşire
Sanırsın yollar uzun
Haberlerde bitmeyen zulum zehir kurşun
Şükür besmele hep dilde hamdolsun
Bir tek ekmeğimiz kaldı oda son somun
Maziye savrulmuş bir ev
Birçok ömür
Birçok hikâye
Ve birçok her şey
Tüm matemlerin hasretindeyim
Havuz kenarındaki veranda
Verandanın ucundaki yadigar çınar
Verandada tahta mavi masa
Etrafında koşuşmacalar
Sabah güneş doğuşunda kahvaltı
Konuşmalar ve birçok her şey
Sögütte rüzgârın salınması
Hasret akşamları
Kırık lambada yanan ışığın sönmemesi
Maziye savrulsa da bitmeyen gitmeyen yitmeyen birçok anılar
Kaybolmuş olsa da her şey oturup bir köşede izliyorum..
Beyaz perdenin üzerine doğan güneş
Gözlerimi kapatıp kaybolsam
Yollar hep kapalı olsa
Yürüyen ağaçlar çoğalsa hep
Çamlarım yüklerin altında birer birer kırılıyor
Hükümsüz yük taşımak sadece canlarda olsa gerek.
Canım sıkılır, yüzlerce yüzlerde asabiyet mutsuzluk
Her yanda kırıntılar ne bu saçma fasıl ne bu ruhsuzluk
Kış günü sabahları kahvaltılarım küçük ocakta
Küçük bir bakır çaydanlık ne büyük sıcaklık
Canım sıkılır, gözlerimde bütün ırmaklar kalır
Çok içiyorsun be adam
Halbuki duman odasında yananın adıdır efkar
Kirli bardaklara gelen saldırıdır ruhsuz laflar
Aramıyorum bir merhem
Beni bırakın
Damarlarımda gezenin adıdır serum
Ömrüm bitiyor
Bir avuç yıldız bile yok gökyüzünde
Soranda yok benim aldığım tavır da
Canım sıkılır, ilk defa bu kışta girmedim çileye
Zehir zemberek geçerdi bu karakışlar
Ne dermanı kaldı bedenimin
Ne de ruhumun gücü...
Gelecek dedim
Bir avuçluk yıldızı olmayan gökyüzüne
Atması için kalbi olup da
Bir küçük çocuk kadar yüreği olmayana
Gelecek dedim
Tüm gelenlerin
Bir gün gelip geçip gideceğine...
Boğazım kuruyor
Adımlarım küçülüyor
Nasıl bir beyazlık ki bir türlü bitmiyor
Geçip giden bir şey yok hiçbir şey dinmiyor
Bu bir özgürlüğün zindanı
Bu bir nasıl infial
Tıpkı arayıp bulamadığım vefa
Tıpkı hiç geçiremediğim hamuş olma
İnsandan uzak kalmak
Nefisten uzaklaşmak
Bu bir nasıl infial ki firarı yok…
Dünlere dalıp eziyette kalma
Gülerken ağlamıyorum da sanma
Kalan ömür bir gün tükenir sen kanma
Bensiz mutlu olmaya alış
Neler neler götürdü bu zaman
Bir kuş misali gökyüzüne bakan
Güzel günler çabuk geçti büyük armağan
Bensiz mutlu olmaya alış
Bana yazılmış yollarda kahır
Bazı bedenler kahpedir ister satır
Acının adı sirkedir bana hep baldır
Bensiz mutlu olmaya alış
Cemre düşecek dediler sözde
Desene bahar gelecek ne güzel müjde
Toprak anadır bunu bilen nerede
Bensiz mutlu olmaya alış
Bir bugün değil hep tadım kaçık
Tokum diyen yok ne bu açlık
Karanlık aydınlık sonu bataklık
Bensiz mutlu olmaya alış
Bir kalabalık çökmüş ki hiç sorma
Güya insanlar zindanlarda dogma
Anlatılanlar yaşananlar ne kadar saçma
Bir ben miyim hasretten ölen
Toprak küsmüş cana
Günlerin adı olmuş karantina
Sus diyorum konuşma
Bir ben miyim hasretten ölen
Tepeler ardı sıra kalabalık
Hani neredeydi bu açlık
Yüzüm alıştı adı utangaçlık
Bir ben miyim hasretten ölen
Tomurcuk vermiş kış zamanı ıhlamur
Şarkı çığıracağım diye uğraşır durur kambur
Söyle nerede bu kalabalık arasındaki mağdur
Bir ben miyim hasretten ölen
Öğlen arası olur
Dayı personelden çayı doldur
Sus diyorum artık destur
Bir ben miyim hasretten ölen
Sende ne kadar varım
Duymaktır en büyük arzum
Susmak istiyorum bitmiyor bu kıvılcım
Ben eskiye hala kızgınım
Gidip gezdiğim rıhtımım bombalandı
Dolanıp gelelim diyen olmadı
Aklı çıkanlar bir bir kaldı
Ben eskiye hala kızgınım
Birileri ölür birileri bir şekilde avunur
Mayamız bu işte elde kalan hamur
Metanet olsun bendeki de kusur
Ben hala eskiye kızgınım
Sende ne kadar varım
Duymaktır en büyük arzum..