Ölebilsin
Bunca şey kaybettikten sonra
Hayatı yavaş yaşayasın geliyor
Yavaş yavaş anlamını yitirsin her şey
Zevk alabileyim bir şeylerden
Yavaş yavaş erisin benliğim
Yorulmadan sevişmeden
Bunca şey kaybettik
Nice gülüşler büyüsünü yitirdi
Nice sözler anlamsızlaştı
Aşk en zor bekleyişti
Ama yavaş yaşamalıymış
Bunca şey kaybettikten sonra
Yavaş yavaş yaşamalıymış insan
Ki yavaş ölebilsin yaşarken
Ekmek
Oysa acı olan zaman değil
Demiştim bu ömür senin ömrüne dahil
Etrafıma diyorum bir bir artık eksil
Herkesin dili her şeye ehil
Yoruldum artık dillerde bitmiyor sabret
Hani nerede kaldı bu bereket
Düşlerim bitti ufkum karardı bu nasıl dehşet
Kaybolmuş artık birer birer adalet
İpin ucu kaçtı bir kere
Gözlerim gözlerine bağlandı birdenbire
Son bekleyiş kalan son cemre
Gülüşünü benden eksik etme hemşire
Sanırsın yollar uzun
Haberlerde bitmeyen zulum zehir kurşun
Şükür besmele hep dilde hamdolsun
Bir tek ekmeğimiz kaldı oda son somun
Yetirdiklerimiz
Yaralı bir gülüşten
Çilekeş bir sevdaya döndü
Ne ayakta kalabildim
Ne de huzur dolu
Evinin karşısındaki
Söğüt ağacının altında bekleyişler
Yağmurda bile üşümeksizin
Yaralı bir gülüşten
Derin bir sevdaya yelken açış
Hatırladın mı siyah telli defteri
Galiba o defter en son bizde kaldı
Şimdi kâğıtlar kalemler ve mutluluklar
Hep telefonlarda saklı