☰
Çalmak işi veya biçimi
Yere düşse hayallerim, yeşerirdi ,
Gönlün bir toprak kadar değilmiş ,
Sana gelmek istedikçe ,
Gül değil diken oldun avuçlarıma ,
Kanayan yerim kalbimdir..
Seni sevmek ,
Everest'in tepesinde nefes almaya çalışmak gibi ,
VE aşk kadın ,
Zehirdir .
Sigara gibi ..
Seni sordum onlara,
Kaç papatya can verdi avuçlarımda ,
Seviyor dediler birde ,
Yaz Çakır yaz,
Bulaş sayfalara lekeler bırak,
Güneş yarın yine onsuz doğacak.
Ama duramıyorum ne yapayım
Sen anlamazsan beni kim anlasın
Seni görmeden aşık oldum ben
Tanımadan sevdiklerimdensin
Ama ne yapayım, şu an kalbim karışık
Kafam yaralı, ilaçlıyım
Düşlerim çalışmıyor, sadece kin nefret
Sen olmadın daha
Bitmedin dünyamda
Ben eksiğim senden
Her kimsen
Üzgünüm, sadece sana yazacaktım
Ama yapamıyorum, hala gidene
Hala en sert darbeyi vurana
Kendini özletene yazıyorum
Oysa ki sen, her şeyden güzel geleceksin
Oysa ki sen, umutsun
Sen benim ufkumsun
Sen benim en güzel sözlerimsin
Sen benim yanılgılarımın çıktığı kapısın
Sen benimsin
Hiç olmadığın kadar benimsin
İnsanlar değişti
Unutanlar unutulanlar cabası
Geceleri çalışma yok
Sabah ezanı ile açılan dükkanlar kalmadı artık
Güzel insanlar öldü
Esnaf abiler bitti hep
Topluma girerken ayaklarım sürünüyor
İçim hep geri geri kaçıyor
Ben neden hep seksenlerde kaldım
Karşı markete çıkıyorum iki ekmeğe
İçim hep rüzgarlı havalarda acıyor
Misafir kelimesi kalmadı
Odanın biri salon değil artık
Zaten öyle güzel çocuklarda dışarıda
Misket oynamıyor körebe olmuyor
Beştaşın bile bir araya geleceği taş yok sokakta
Eski arabaların kıymete bindiği
Yenilerinin sağlamlığının olmadığı bir zaman bu
Tüpün benzinle yarıştığı
Mesafelerin artıp gittiği
Eskiden iki yüzlüleri bildiğin
Şimdinin ise kaç yüzünün olduğunu bilemediğin…
Bir kül yığını kalbimde, sönmüş bir ateş,
Senden bana kalan, yalnızlığın koyu lekesi.
Sokak lambalarının altında, yağmurlu gecelerde,
Arayışımın sonu, Bana bıraktığın o senle yürüdüğümüz yolu,
Sevginin kırıntıları, parmaklarımın arasında,
Aklımdasın ve dilimin ucunda,
Unutmaya çalışsam da, kalır izleri kazıda.
Toplumun kalabalığında, kaybolmuş bir anda,
İnsanlık denen sahnede, yalnızım ben burada.
Soruların yükü altında, eziliyor omuzlarım,
Nedenler, sonuçlar, karmaşık bir labirent.
Umut kırıntıları arıyorum karanlık odamda,
Belki bir gün çıkarım bu çıkmaz sokaktan.
Senden kalan, bir yudum acı, bir damla tatlı,
Hayatın karmaşasında, kaybolmuş bir anı.
Belki bir gün bulurum, aradığım mutluluğu,
Belki o gün, seninle bir olur bu yalnızlığı.
Kurtarır bana bıraktığın sensizliği,
Gönlümdeki uğultu ve sensizliğim.
Birkan ÇAKIR
